Woensdag ochtend bezochten we het Topkapi paleis. Het van sultan op sultan overgegeven paleis zag er lekker rommelig uit met allerlei aanbouwtjes en overal tegeltjes. De opdrachten bij deze excursie waren sterk gericht op het Kolb model; ervaring door zelf rond te kijken in de schatkamer, praktijk was de buikdanscursus van Mara, theorie ging over de architectuur en tot slot moesten we een reflectieopdracht uitvoeren die iedereen met zang, tekst en dans beantwoordde.
Dit was een sterk punt van de excursie. Minder vond ik dat het nogal een haastklus werd en we door het paleis geraced zijn.
’s Middags hadden we een ‘vrije’ middag. Voor onze excursie morgen nog de laatste dingen voorbereid.
Het avondprogramma werd verzorgd door de groep massacultuur. In het Ataturk Kultur centrum werd de East Side Story vertoond. Een hilarische soort musical met veel dans, een enkele kreet en zonder liedjes. Ik snapte niks van het verhaal en de ster van de avond werd pas bij de buiging bekend...Toch werd het stuk erg goed ontvangen door het publiek. Ik vroeg mij daarom ook af of wij nou zo'n andere maatstaaf aanhouden of dat dit echt kwaliteit theater was....??
Daarna zijn we naar ‘Vivaldi’ gegaan, een danscafé met drie verdiepingen. Lekker gedanst; hele AHK bij elkaar. De buikdanscursus kwam zo goed van pas!
Even een biertje hoor...foto door Sjoerd van Leeuwen
Aan deze excursie was ook een opdracht verbonden die ik hieronder vermelden zal. Naar aanleidng van een stelling en een woord moest je je mening geven.
Het woord dat mij geschonken werd was Rehber, dat gids betekend. Ik kwam er achter in een kopiewinkeltje, om de hoek van het hotel gelegen. Het mannetje achter de toonbank was erg verrast over de hoeveelheid kopieën die ik hebben moest, maar hij hielp mij graag. Het gesprek dat wij voerde draaide uit op taal, studeren, cultuur en sociaal leven. Hij kwam uit Iran en had de Turkse taal nog niet helemaal onder de knie. Dat ik om de betekenis van het woord vroeg rende hij met mijn kaartje de winkel uit, naar een van de buren, vernam ik later. Daar stond ik als enige in zijn winkeltje. Alle kopieën waren inmiddels gemaakt. Ik had nog niet betaald. Wat een vertrouwen in de mens, ik had immers zo weg kunnen lopen! Met een grote glimlach kwam hij terug. Met de betekenis en meteen een telefoonnummer van een gids die hij kende. Hij dacht zeker dat ik er een nodig had. Na het afrekenen vroeg hij, toch een beetje verlegen, of ik die avond iets met hem drinken wilde…..ik heb het maar gegooid op het drukke schema dat we hadden. Natuurlijk had hij door dat ik er gewoonweg geen trek in had maar direct ‘nee’ zeggen kon ik niet. Ik had intussen wel sympathie gekregen voor dat mannetje.
Nu de stelling: Grote steden als Istanbul zijn zo kosmopolitisch geworden dat alles uitwisselbaar is geworden.
Ik vind op de eerste plaats dat Istanbul helemaal geen kosmopolitische stad is. Het is een stad met veel kanten, oosterse en westerse die maken dat de stad afsteekt van verschillende andere grote Europese steden bijvoorbeeld. Een gids zou niet overbodig zijn daar, al zou je je eigen gids zijn. Uit mijn persoonlijke ervaring heb ik kunnen putten dat ik ondergedompeld ben in de sfeer, de taal, cultuur en kunst zonder dat het mij enorm overviel. Dit bedoel ik met je eigen gids zijn; ontdekken en het over je heen laten komen, ervaren! En niet gelijk oordelen als het even kan. Daar leer je het meeste van, denk ik.
No comments:
Post a Comment